Αφιέρωμα: Ταϋγέτη Μπασούρη

Η Ταϋγέτη Μπασούρη γεννήθηκε στις 29 Ιουνίου 1914, περισσότερο γνωστή ως Ταϋγέτη, ήταν Ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου.

Σπούδασε στη Σχολή του Εθνικού Ωδείου, με δάσκαλο στο τραγούδι τον Μ. Κουνελάκη και αργότερα στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Πραγματοποίησε τις πρώτες εμφανίσεις της την περίοδο της Κατοχής, ενώ το 1943 έγινε μέλος του ΣΕΗ. Είχε ενεργό συμμετοχή στο ΕΑΜ Θεάτρου και εντάχθηκε στο ΚΚΕ. Για τις ιδέες και την αντιστασιακή της δράση εξορίστηκε στη Χίο, στη Μακρόνησο, στο Τρίκερι και στον Αϊ-Στράτη.

Από το 1951 υπηρέτησε όλα τα θεατρικά είδη (τραγωδία, δράμα, κωμωδία, μουσική κωμωδία, επιθεώρηση) υποδυόμενη κυρίως κωμικούς ρόλους. Ανάμεσα στις πιο γνωστές ταινίες που συμμετείχε ανήκουν Η Κάλπικη λίρα, Ο παπατρέχας και οι Δυο τρελοί και ο ατσίδας. Το 1973 πραγματοποίησε την πρώτη της εμφάνιση στην τηλεόραση, συμμετέχοντας στη σειρά «Το εικοσιτετράωρο ενός παλιατζή». Από το 1984 εργάστηκε στο Εθνικό Θέατρο όπου παρέμεινε μέχρι την συνταξιοδότησή της, το 1992. Η τελευταία της συμμετοχή στο θέατρο έγινε στο διασκευασμένο για παιδιά, από τον Αλέξη Σολωμό, έργο του Μπέρναρντ Σο «Ο Ανδροκλής και το λιοντάρι». Αξίζει να σημειωθεί ότι, για τελευταία φορά, εμφανίστηκε στην τηλεοπτική σειρά Οι μεν και οι δεν, συγκεκριμένα, στο επεισόδιο 70 με τον τίτλο “Ψυχώ”.

Η Ταϋγέτη, μπορεί να μην είχε τη γοητεία των τότε προτύπων ομορφιάς, κατείχε όμως απόλυτα ένα πράγμα: την ομορφιά της ψυχής. Ξεχώρισε για το ταλέντο της – που δεν περιορίστηκε στο κωμικό και αυτοσαρκαστικό στοιχείο – αλλά διέπρεψε και στο δράμα. Ήταν μια γυναίκα καλόψυχη, ευγενική, γελαστή, τρυφερή, πληθωρική και μαχητική, γεμάτη αισθήματα αγάπης και αλληλεγγύης για τον πάσχοντα άνθρωπο. Μια πραγματική αγωνίστρια ζωής, καθώς πέρασε από εξορία και σκληρές καταστάσεις που δεν ξέχασε ποτέ. Μια γυναίκα, άξια σεβασμού.

“Ο πατέρας μου και η μητέρα μου ήταν απ’ την Πελοπόννησο, απ’ τη Λακωνία. Αλλά ύστερα παντρευτήκανε και ήρθανε στο Μαρούσι. Με μεγαλώσανε καλά, και στο σχολείο πήγαινα, στο Γυμνάσιο. Με προσέχανε. Είναι σημαντικό να έχεις καλούς γονείς. Συνήθως τα παιδιά απ’ τους γονείς ξεκινάνε…“.

“Κατάφερα και σπούδασα. Έβγαλα τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Έβγαλα τη Γαλλική Ακαδημία. Έβγαλα το ωδείο. Ο πατέρας μου ήταν εισαγγελέας και δεν ήθελε να βγω ηθοποιός. Εγώ όμως ήθελα. Πήγαινα κρυφά και σπούδαζα. Κρυφά στη ζούλα. Δε γίνεσαι τίποτα αν δεν έχεις τελειώσει μια σχολή“.

“Πρώτα βγήκα στο θέατρο. Ύστερα, όταν με είδανε στο θέατρο, με πήρανε για το σινεμά, γιατί έχω φωτογένεια. Μπορεί να μην είμαι ωραία πολύ, αλλά ο φακός με βουτάει. Η φάτσα μου έχει φωτογένεια. Κι όταν ήμουνα μικρή, και βγάζαμε φωτογραφίες στο σπίτι, εγώ έβγαινα η πιο καλή και μου ‘λεγαν: Μωρέ, εσύ θα βγεις στο σινεμά“.

“Το ταμπεραμέντο μου είναι κωμικό. Έχω παίξει και σε δραματικές ταινίες, αλλά ούτε εγώ τις ήθελα πολύ, ούτε και ο κάθε σκηνοθέτης ευχαριστιότανε. Οι κωμικοί ρόλοι μού πάνε και στη διάθεσή και ως φάτσα“.

“Μπορεί να έχω κάνει και είκοσι και είκοσι πέντε ταινίες, δεν τις έχω μετρήσει. Με θέλανε γιατί ήμουν πάντα ευσυνείδητη. Δε βαριόμουνα ποτέ σαν άλλους συναδέλφους“.

“Ο Βέγγος με έπαιρνε σ’ όλες τις ταινίες του. Αφού είχε παρεξηγηθεί από κάποιους άλλους ηθοποιούς που του έλεγαν: Καλά, μια Ταϋγέτη θα βλέπουμε συνέχεια; Κι εκείνος απαντούσε: Η Ταϋγέτη κάθεται και μαθαίνει τον ρόλο της. Μου κάνει εμένα. Αν δε σας κάνει εσάς…“.